Εγώ ο Κλαύδιος! (The Return of The King!)

Αδέρφια μου αλήτες πουλιά!!!! Μετά από απουσία ενός σχεδόν μήνα επανέρχομαι στο μπλόγκ του Μπάτι, το οποίο όπως παρατηρώ σκίζει σε views ( πάντα τέτοια να χουμε!). Σήμερα επέστρεψα στην γενέτειρα μετά από ένα ταξίδι δυο εβδομάδων στο πολύ αλλαγμένο μέσα στα τρία τελευταία χρόνια Λονδίνο ( yes yes I’ve been there before twice). Αν θυμάμαι καλά είχα ολοκληρώσει το φλέγον ζήτημα 6, οπότε προχωράμε στο μέταλ ζήτημα 7! Αυτή τη φορά φίλοι μεταλχεντζ θα καταπιαστώ με το metal merchandise στις μέρες μας.

Θα αρχίσω λέγοντας πως στο εξωτερικό (χώρες δυτικού κόσμου , Σκανδιναβία) , τόσο η κοινωνία όσο και η μουσική βρίσκονται μερικά βήματα μπροστά από τη χώρα μας. Γυρίζω σε μια συζήτηση που έγινε ένα χρόνο περίπου πριν τι στιγμή που γράφεται το συγκεκριμένο άρθρο. Με αφορμή το λουκέτο που είχε μπει σε πολλά μέταλ μαγαζιά , τόσο δισκοπωλεία όσο και μαγαζιά ρουχισμού, και την αντικατάσταση τους από αντίστοιχα διαδυκτιακά sites , τα οποία εμπορευόντουσαν τα αντίστοιχα προϊόντα, είχαμε καταλήξει στο ότι « ρε μαλάκα , σε κάποιο χρονικό διάστημα όλα έτσι θα γίνουν» . Λονδίνο, καλοκαίρι του 2012, μία πόλη η οποία έσφυζε από κάθε είδους μεταλάδικο , κατά την τελευταία μου επίσκεψη πριν από τρία χρόνια, έχει πλέον απογυμνωθεί από τα παραδοσιακά της metal stores . Ακόμα και στο Camden την καρδιά του μέταλ στην πόλη , η κατάσταση που αντίκρισα ήταν μάλλον αποθαρρυντική : Τα κλασικά μέταλ μέρη κλειστά, και στη θέση τους μεταλκοράδικα, πολλά fuckin μεταλκοράδικα! Γκοθάδες της πλάκας, dubstepάδες , ακόμα και yo ( yo είναι οι hip-hopades  ).

 Η ίδια ιστορία σε όλη την πόλη! Και ρωτάω εγώ ο Κλαύδιος, ένα παλικάρι που γνώρισα από το Stafford, πού πήγαν όλα αυτά ? Πού στο καλό εξαφανίστηκε η Metal Militia και τα Resurrection Records? The answer : “ Oh man, the internet. All those stores became online sites “ . Τα μόνα που είχαν μείνει ανοιχτά στο Camden ήταν το Family records ( hardcore & punk) και ένα δύο τρισάθλια μέρη τα οποία μύριζαν πεθαμενίλα και δεν ήταν καθόλου περιποιημένα , βάλε και το ότι οι τιμές τσιμπούσαν, γεγονός που με έκανε να σκεφτώ « Α ρε Αθήνα!!! Με τον Μένιο , το Monsterville και το Topman!!» Παρόλα αυτά βρήκα τα δισκάκια που ήθελα στο HMV ,και πήρα μια μπλουζίτσα Motorhead και μία Bolt Thrower που ψάχνω δύο χρόνια, but that’s not the point!

The point is, φίλες και φίλοι ότι η μαγεία του μέταλ ξεθωριάζει ακόμα περισσότερο σιγά σιγά. Και δεν μιλάω για τους μεταλκοράδες και τους γκοθάδες, because trends will die anyway , όπως έλεγε κάποτε ο Dimebag Darell, αλλά για την απουσία των κλασικών μεταλλικών stores , stores τα οποία έδιναν χαρά στον κάθε μέταλχεντ. Εντάξει , δεν λέω , καλό και το internet. Ως γνωστόν , το online shopping έχει πολλά θετικά , αλλά με την καμία δεν μπορεί να αντικαταστήσει τα ψώνια σε ένα κλασικό μέταλ μαγαζί. Είναι η ατμόσφαιρα, η επικοινωνία , οι αναμνήσεις.

Γιατί πιστεύω ότι η χαρά που έπαιρνε ο οποιοσδήποτε μέταλχεντ ενώ ψώνιζε στο παλιό καλό Resurrection Records, δεν αντικαθίσταται ούτε ελάχιστα με τη χαρά που αισθάνεται όταν ψωνίζει στο online Resurrection Records! Και λοιπόν, I Claudius wonder « Μήπως το χρονικό αυτό διάστημα δεν είναι τελικά τόσο μακρύ και έρχεται και στην Ελλάδα η ώρα να παραδοθεί η σκυτάλη στο internet?» Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο χρόνος θα δώσει την απάντηση, και ελπίζω , αυτά τα λίγα metal stores που υπάρχουν στην Ελλάδα να μην συνεχίσουν την πορεία τους από έναv υπολογιστή! Καλησπέρα και φιλάκια!!!