Εγώ ο Κλαύδιος! (Unknown part...)

Πήρα φόρα όπως βλέπετε φίλες και φίλοι μεταλχεντζ μετά την επιστροφή μου στον γραπτό μεταλλικό σχολιασμό (μπόινγκ!). Το φλέγον ζήτημα νούμερο 8 το χρωστάει στον φίλτατο admin και φίλο , τον mr. Batigoal , αφού μου ζήτησε να σχολιάσω τον καινούργιο δίσκο των Manowar και ό,τι συναφές. Let me begin mortals….

Ημέρα Δευτέρα 9 Ιουνίου , ώρα 1:00 το μεσημέρι. Γυρίζω στο σπίτι μετά από το 4ωρο μάθημα ( ρουφιάνα 3η λυκείου! ) , μπαίνω στο δωμάτιο, βάζω να ακούσω τα 4 πρώτα CD των Manowar, σιγή , το μόνο που ακούγονταν εδώ και δυο ώρες ήταν το μπάσο του Demaio, η κιθάρα του Ross the Boss , τα τύμπανα του Hamzik και το αθάνατου Colombus και η διαπεραστική φωνή του Eric Adams να ουρλιάζει “VICTORY! VICTORY!” και “ONWARD POUNDING INTO GLORY RIDE”…
READ MORE...

Συγκίνηση , full , μελαγχολία , ακόμη πιο full. Και σκέπτομαι αγαπητέ αναγνώστη μεταλχεντ, πώς κατέληξε αυτή η μπάντα έτσι? Πως από τα μεγαλεία όπως το Guyana και το Gates of Valhalla φτάσανε σε κάτι κακομοιριές του τύπου «Manowarriors»? Πώς γίνεται ο ίδιος ο Eric Adams βγαίνει και λέει «Θα βαθμολογούσα το άλμπουμ με 5 στα 10»? Πώς γίνεται μια από τις αγαπημένες μου μπάντες , ένα group που έχει εμπνεύσει τόσους καλλιτέχνες του μέταλ χώρου , που έχει καταφέρει να γίνει μύθος από την αρχή κιόλας της καριέρας του , τα τραγούδια του οποίου έδιναν τροφή στα παιδικά μας όνειρα για « Hell and Glory , Honor and Pride»? Το θέμα φίλες και φίλοι δεν είναι το «The Lord of Steel» , αλλά το πώς το συγκρότημα έφτασε εκεί. Ας τα πάρουμε όλα από την αρχή λοιπόν.

Αρχικά να τονίσω πως αυτός ο καταραμένος δίσκος, μου έπαιξε ένα πολύ άσχημο παιχνίδι. Ακούω αρχικά το El gringo. Εντάξει ρε αδερφέ λέω στιχουργικά είναι καλούτσικο , μουσικά είναι μέτριο, αλλά δεν είναι και κανένα έκτρωμα με περιττά narrations και ανούσια shreds. Συνεχίζω με το righteous glory. Με το που ακούω λέω «what the fuck έγινε με το μπάσο!!!» , παρόλα αυτά αν και πειραματικό , πιστεύω πως το τραγούδι τα σπάει, μου άρεσε πολύ, καπάκι το touch the sky, το οποίο δεν με χάλασε καθόλου. Ακολουθούν τα υπόλοιπα τραγούδια… ΤΟ ΧΑΟΣ. Πιστεύω πως κύρια αιτία φίλες και φίλοι, για την τραγική αυτή κατρακύλα των Manowar είναι το ψώνιο που κουβαλάει ο Demaio. Προσωπικά , ως λάτρης του Heavy Metal και ως βαμμένος υποστηρικτής του Sword & Magic στυλ , μπορώ να πω ότι CD όπως το Louder than Hell και το Triumph of steel μου αρέσουν , αλλά όπως και να’χει δεν ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις μου από μια μπάντα σαν τους Manowar! Ωστόσο , αναλογιζόμενος ότι το 95% της μουσικής και στιχουργικής δουλειάς της μπάντας γίνεται από τον Demaio , αυτόματα του αποδίδεται το μεγαλύτερο μερίδιο της ευθύνης. Πώς μπορείς ρε άνθρωπε στο ίδιο CD με το Black wind , fire & steel να μου βάζεις τραγούδι με στίχο «Blow your speakers with rock and roll»? Πώς μπορείς να απορρίπτεις θέσεις σε μεγάλα μεταλ φεστιβάλ μόνο και μόνο για να μην παίξεις δεύτερο όνομα κάτω από τους Judas Priest? Πώς μπορείς να κάνεις το Thunder in the sky με ένα μέτριο τραγούδι σε 500000 γλώσσες? Ε όχι ρε μεγάλε! Με αυτές σου τις πράξεις δεν απογοητεύεις όχι μόνο τους ίδιους σου τους fan αλλά προσβάλεις και τον θρύλο που έχεις γράψει στο παρελθόν!

Αλλά αυτά συμβαίνουν όταν κοιτάς την δισκογραφική και το promotion άλλων συγκροτημάτων β’ και γ’ κατηγορίας και όχι το να δώσεις στον κόσμο καθαρόαιμη epicness! Γιατί όπως λέει και ο σοφός λαός , δύο καρπούζια σε μια μασχάλη δεν χωρούν. Και εκ των πραγμάτων , δύσκολα μπορεί ένα μόνο άτομο να σηκώσει στις πλάτες του όλες τις υποχρεώσεις των Manowar. Άρα πιστεύω ότι , ή πρέπει να δοθούν πρωτοβουλίες και στα άλλα μέλη της μπάντας, ιδιαίτερα στον Eric Adams , ή πρέπει σιγά-σιγά να επιστρέψει ο Demaio στο παλιό Manowar στυλ , χωρίς δίκασα και shreds. Όσο για τα άλλα μέλη ο Logan shredder είναι, την δουλειά του κάνει , ο Donnie Hamzik αποδείχθηκε πού λίγος μπροστά στον Scott (RIP) και από τον Eric δεν έχω κανένα απολύτως παράπονο, εκτός από το ότι δεν διαμαρτύρεται φανερά για την κατάσταση του συγκροτήματος το οποίο του δίνει να φάει για 32 ολόκληρα χρόνια.

Κατά τα άλλα , η μπάντα παραμένει δυνατό χαρτί για live εμφανίσεις ( τους είδα πέρσι στη Θεσσαλονίκη και έδωσαν ρέστα) , πράγμα το οποίο πιστεύω πως κάνει τους περισσότερους fan να μένουν πιστοί σε αυτούς, αλλά αυτό δεν αρκεί. Ένα group με τέτοια ιστορία δεν μπορεί να δίνει χαρά στους fan του μόνο όταν αναπαράγει ζωντανά τα παλιά του μεγαλεία, όπως το Blood of my Enemies και το Thor. Είναι αίτημα όλων των true Manowarriors καινούρια έπη, νέες δισκάρες, περισσότερα CD ΣΑΝ το Into Glory Ride και το Sign of the Hammer (τονίζω το ΣΑΝ γιατί τη χρονιά που πας πέρασε είδαμε και το re-recording ενός άλλου επικού δίσκου , του Battle Hymns.), θέλουμε πίσω τους Manowar που στέκονται στα πόδια τους και βασίζονται στη μουσική και όχι στα Studio και στις πολυγλωσσίες για να μας δώσουν να καταλάβουμε τι εστί μέταλ, θέλουμε να σταματήσουν να επαναπαύονται στις δάφνες του παρελθόντος. Θα ήθελα να κλείσω με ένα δίστιχο από ένα παλιό αριστούργημα της μπάντας, το Mountains , το οποίο αφιερώνω στο πολυαγαπημένο μου συγκρότημα