Εγώ ο Κλαύδιος! (Πολλή φασαρία γίνεται τελευταία!)

Εγώ ο Κλαύδιος
Μπήκε για τα καλά και αυτή η χρονιά φίλοι και φίλες metalheads! Και επειδή με τόσο διάβασμα και μελέτη ο ελάχιστος ελεύθερος χρόνος που μου απομένει είναι χρυσός, ελάχιστα θα είναι τα άρθρα μου για φέτος στο πιο heavy blog, το poser-disposer. Πρέπει να τονίσω φυσικά ότι το συγκεκριμένο άρθρο γράφεται μετά από απαίτηση του admin και φίλου μου Πάνου , ο οποίος μου ζήτησε να σχολιάσω ένα ακόμα φλέγον ζήτημα που ταλανίζει το χώρο της μουσικής μας. Για όσους δεν γνωρίζουν, είμαι ο Βασίλης Κίτος και θα επιχειρήσω να σας πάω μια βόλτα από τις «γειτονιές» του “metalcore” και του “deathcore”.
Τα δύο είδη αυτά, μάλλον αυτό το είδος , γιατί στην ουσία πρόκειται για δύο όμοια ελαχίστως διαφοροποιημένα μουσικά είδη , δεν αποτελούν κάτι το πρωτόγνωρο για το χώρο μας. 
READ MORE...


Αν και οι νεότεροι ( συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μου) δεν προλάβαμε τα trends του style rave-metal , gothic-metal ( το οποίο δειλά-δειλά υποβόσκει στο ευρωπαϊκό symphonic ), industrial metal, …. Ξέρουμε πολύ καλά πώς κατέληξε η ιστορία. Τα συγκροτήματα αποκτούσαν μια πρωτοφανή άνοδο με αρκετά μεγάλο κοινό, απαρτιζόμενο κυρίως από άτομα κάτω των δεκαοχτώ τα οποία έψαχναν μάλλον το «εναλλακτικό» παρά το «ποιοτικό» στα ακούσματα τους. Το αποτέλεσμα? Οι περισσότερες μπάντες να φύγουν κακήν-κακώς από τη metal σκηνή, και μία μικρή μερίδα τους να προσπαθήσει να αφομοιωθεί σε μία σκηνή στην οποία, παρά τη σύντομη παρουσία τους, θεωρούνταν είδη ξεπερασμένοι. 

Με την αυγή του 21ου αιώνα, και την metal σκηνή να έχει φτάσει πλέον σε ένα επίπεδο μουσικής αλλά και αισθητικής ωριμότητας , μέσω της πολυτάραχης περιόδου 1980-2000 ( να σας θυμίσω λογοκρισία, απαγόρευση κυκλοφορίας δίσκων, σταμπάρισμα από το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας ως «σατανιστές» και «τραμπούκοι» , εποχή grunge και guns n roses , άνοδος και ενσωμάτωση πιο extreme στοιχείων στη μουσική ), εμφανίζεται ένα νέο μουσικό κίνημα στο χώρο της μουσικής, το πασίγνωστο nu-metal.

 Οι ιδέες του nu-metal υποστήριζαν ότι η metal μουσική μπορούσε να αναμιχθεί με οποιοδήποτε άλλο μουσικό είδος και να παράγει ένα εξαίρετο αποτέλεσμα. Αν και στην αρχή η ιδέα φάνταζε καλή σε όλους όλοι ξέρουμε πώς κατάληξε το «πάντρεμα» της metal με το hip-hop και το grunge. Την περίοδο εκείνη, γεννήθηκε και η ιδέα ανάπτυξης ενός νέου “metal” είδους που θα συνδύαζε το μεταλλικό στοιχείο με αυτό του punk και του “youthcrew”. Το μπάσταρδο αυτό παιδί ονομάστηκε Metalcore.




Το είδος λαγχάνει ιδιαίτερης μεταχείρισης εν έτει 2012. Ένα παραδόξως πιστό κοινό και άπειρη διαφήμιση από τα μέσα, τόσο του μεταλλικού χώρου όσο και του μη-μεταλλικού. Στα μάτια των περισσότερων οι “κοράδες” όπως αυτοαποκαλούνται είναι οι rave-metalers της εποχής μας. Πιτσιρίκια που ψάχνουν χώρο για να κάνουν εντύπωση, για να είναι «εναλλακτικοί» χωρίς απαραίτητα να γνωρίζουν τι πρεσβεύει κατά κύριο λόγω το είδος τους

. Για κάποιους άλλους είναι απλά μια ασήμαντη trend , που θέμα χρόνου είναι να σβήσει μια και καλή. Κατά τη γνώμη μου το metalcore είναι ένα κανονικότατο trend, το οποίο όμως δεν θα εξαφανιστεί από τη metal σκηνή , αλλά σαν χαμελέοντας, θα αλλάξει «χρώματα» και θα προσαρμοστεί στη νέα πραγματικότητα. Δείτε για παράδειγμα την αλλαγή που υπέστησαν οι Trivium και οι Miss May I . Παρατηρείστε τις τάσεις φυγής του Tuck από τους Bullet for my Valentine για τη δημιουργία συγκροτήματος με διαφορετικούς μουσικούς προσανατολισμούς. Για να κατανοήσουμε όμως το αποτέλεσμα πρέπει να αναζητήσουμε καλύτερα τις αιτίες….. Η συνέχεια στο επόμενο επισόδιο  φιλάκια και καλή συνέχεια! Stay heavy, defend the faith and despose the posers!