Agroviking on Greek Live!

Πέμπτη μεσημέρι προς απόγευμα, σχεδόν βραδάκι. Έξω ψιχαλίζει. Εγώ ακούω Rammstein και πίνω το καφεδάκι μου. 

Είμαι προβληματισμένος με την ψαλίδα στα μαλλιά μου και ψάχνω στο internet μεθόδους απομάκρυνσης της. Δεν ξέρω τι άλλο να κάνω. Έχω δοκιμάσει τα πάντα. Τίποτα... 

Πιστεύω πως φταίει ο ελληνικός ήλιος για αυτή τη κατάρα. Τόσοι Σκανδιναβοί, κανείς δεν έχει ψαλίδα. 

Σε κάποια φάση χτυπάει τηλέφωνο και με διακόπτει από το αντιψαλιδικό μου έργο. 

Το σηκώνω και απαντάω...

READ MORE..

-Ναι?

-Καλησπέρα. Ο A.....?

-Ναι.

-Πως είσαι? Όλα καλά?

-Ναι.

-Τηλεφωνώ εκ μέρους του F...S και θα ήθελα να μάθω αν ψήνεστε να έρθετε για ένα live στην Αθήνα με τους D...., τους A.... και τους U....

-Ναι.

-Τι ναι?

-Τι με ρώτησες?

-Αν ψήνεστε να έρθετε για ένα live στην Αθήνα με τους D...., τους A.... και τους G....

-Ναι.

-Θα έρθετε δηλαδή?

-Ε ναι.

-Ωραία, θα ήθελα απλά να σας ενημερώσω ότι δεν μπορούμε να καλύψουμε κανένα από τα έξοδα της μετακίνησης σας, ή της διαμονής σας.

-Ναι.

-Τι ναι? Ενδιαφέρεστε?

-Όχι.

-Τα ποτά για τις μπάντες θα είναι δωρεάν.

-Καλά. Θα έρθουμε.

Τουτ τουτ τουτ κλείνει το τηλέφωνο...

Δεν θα μπορούσα να αντισταθώ στην ιδέα ενός τέτοιου σημαντικού live.

Αφού έχουμε ξεσκιστεί στις πρόβες και στα τσίπουρα, ώστε να είμαστε όσο το δυνατόν πιο δεμένοι στην σκηνή αλλά και στο μπαρ με τα ποτά, πλησιάζει η μέρα που θα πάρουμε το τρένο και θα ξεκινήσουμε για Αθήνα.

500 χιλιόμετρα απόσταση. Πολύς δρόμος. Κιθάρες, μπάσο, τσάντες με τα απαραίτητα και ντου στον σταθμό των τρένων.

Είμαστε μια πενταμελής Death/Black μπάντα και έτσι έχουμε εισιτήρια σε διπλανές θέσεις του τρένου ώστε να σπάσουμε την μονοτονία του 5ωρου ταξιδιού μας.

Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες του τι παίζει μέσα στο τρένο και μέχρι την άφιξη μας στην Αθήνα. Απλά δεν χρειάζεται.

Το μεσημέρι της ίδιας μέρας φτάνουμε στον σταθμό Λαρίσης, όπου και μας περιμένει ο διοργανωτής με έναν τυπάκο ακόμη. Αφού χαιρετηθούμε και πούμε όλα αυτά τα τυπικά όπως... "Έλα ρε φίλε. Τι λέει? Χαθήκαμε ρε. Πως τα πάτε? Μπράβο ρε αλάνια. Έτσι ρε. Πωωω. χα χα χα κλπ κλπ", κατευθυνόμαστε στο μαγαζί που είναι να γίνει το live.

Περπατάμε. Μπαίνουμε στο μετρό. Ο διοργανωτής και ο άλλος περπατάνε γρήγορα (συνηθισμένοι από τους γρήγορους ρυθμούς της πρωτεύουσας). Εμείς φορτωμένοι με κιθάρες, μπάσο, τσάντες κλπ πάμε αργά. 

Δεν ξέρουμε και πολλά από μετρό σαν χωριάτες που είμαστε. Όπως, το που πρέπει να κάνεις συναλλαγή για εισιτήρια κλπ. Δεν γαμιέται θα μπούμε έτσι λέμε. Ποιος κόβει εισιτήριο άλλωστε?... Κλάιν μάιν. Θα μπούμε με ντου ρε. Έτσι μπαίνουμε εμείς εκεί πάνω στον Βορά.

Πάμε να περάσουμε free. Εκεί υπάρχει ένα σιδερένιο κάγκελο και δεν μας αφήνει να περάσουμε. Το πλησιάζει ο ντράμερ μας και το σκουντάει με μια μπαγκέτα, αλλά και πάλι δεν ανοίγει.

Πετάγεται ο μπασίστας μας το παόκι.

-Κάντε άκρη ρε. Έχω δει ένα τέτοιο στην Τούμπα να πούμε. Τουρνικέ τα λένε τα γαμημένα. Μια φορά σπάσαμε ένα τέτοιο...

Πάει να το σπάσει και ευτυχώς έχει καταλάβει ότι μας έχασε και επιστρέφει πίσω ο διοργανωτής. Χτυπάει κάτι εισιτήρια που είχε για εμάς ώστε να μπούμε.

Αφού κοντέψαμε να σκοτωθούμε στις κυλιόμενες σκάλες, μπήκαμε επιτέλους στο μετρό και φτάσαμε ομόνοια. Το live γινόταν στα Εξάρχεια.

Μπαίνοντας στα Εξάρχεια αρχίσαμε να βλέπουμε αφίσες κολλημένες που αφορούσαν το live μας. Αν τις παρατηρούσες πολύ ώρα, θα έβλεπες και το λογότυπο μας. Καύλα λέμε.

Μπαίνουμε στο μαγαζί και αφήνουμε τα πράγματα.

 Εκεί είναι και οι άλλες οι μπάντες μαζεμένες και πίνουν το καφεδάκι τους. Αφού χαιρετηθούμε μόνο με αυτούς που γνωρίζουμε, (οι άλλοι είναι πολύ σκληροί και διάσημοι ώστε να πούνε ένα γεια), βρίσκουμε ένα μέρος για να ξαποστάσουμε από το ταξίδι και την αϋπνία.

Όσο αράζουμε, ακούμε μερικούς από τα μέλη των άλλων συγκροτημάτων, να μαλώνουν για την σειρά που θα παίξουν. Παρακάτω ένας χαρακτηριστικός διάλογος.

-Ρε φίλε, γιατί παίζουμε πριν από τους U...?

-Και που ήθελες να παίξεις ρε μεγάλε?

-Μετά από τους U... Στην τελική εμείς έχουμε 2 demo.

-Κι εμείς έχουμε 2 demo, αλλά έχουμε και ένα split με τους S....

-Εμείς ρε παιδιά έχουμε 3 demo και ένα LP.

-Ρε εμείς είμαστε από το 2009.

-Κι εμείς από το 2009. Εσείς ποιο εξάμηνο είσαστε? Το πρώτο ή το δεύτερο?

-Το πρώτο αλλά με άλλο όνομα.

-Εμείς φοράμε corpse paint.

-Κι εμείς. Αλλά φοράμε και καρφιά.

-Κι εμείς φοράμε καρφιά.

...και πάει λέγοντας...

Οπότε, κάπου εκεί τους διακόπτει ο κιθαρίστας μας και τους ρωτάει το εξής...

-Δεν με λέτε ρε αλάνια. Τι μαλώνετε? Για ομάδες? 

Μετά από ώρα, φτάνει η ώρα του soundcheck.

Οι ενισχυτές ανοίγουν και αρχίζουν να ακούγονται σφυρίγματα από τις κιθάρες. Ένας ήχος που σου τρυπάει τα τύμπανα. Ο άλλος δεν ξέρει να κλείνει το volume από την κιθάρα του και θέλει να κάνει και τον headliner. Άσε το τι επίδειξη πέφτει από τους κιθαρίστες αναμεταξύ τους δεν περιγράφεται.

Ο ηχολήπτης προσπαθεί να φτιάξει ήχο και οι ηλίθιοι παίζουν solos, arpegios κλπ ώστε να δείξουν ότι είναι καλύτεροι ακόμα και από τον Santriani. Και η πλάκα είναι ότι ΚΑΝΕΝΑ από τα τραγούδια που θα παίξουν στο live δεν ζητάει τέτοια πράγματα.

Ο ντράμερ κάνει τα δικά του καραγκιοζιλίκια, ενώ ο μόνος που δεν ανεβαίνει καν στην σκηνή είναι ο μπασίστας. Τι να ανέβει να κάνει άλλωστε? Και που ήρθε στο live πολύ είναι.

Αφού ολοκληρώσουμε και το soundcheck, έφτασε η ώρα να πιούμε κάνα ποτάκι πριν ανέβουμε στην σκηνή. Αν και ο κόσμος άρχισε να μπαίνει σιγά σιγά στο μαγαζί, εμείς ξεφτιλιζόμαστε από το λιώμα και έχουμε γίνει ρεντίκολο. Άλλος είναι στο μπαρ και προσπαθεί να πείσει τον μπάρμαν να του βγάλει κάνα free ποτό.

-Ε αδελφέ. Εσύ εδώ δουλεύεις?

-Για να με βλέπεις από μέσα, τι λες φιλαράκο?

-Εντάξει ρε φίλε χαλάρωσε. Να σε πω. Τι ομάδα είσαι?

-Δεν ασχολούμαι φίλος.

-Είσαι ωραίος. Εγώ είμαι Άρης. Θα με βγάλεις κάνα ποτάκι τζαμπέ τώρα που τα βρήκαμε?

-Δωρεάν είναι για εσάς από τα συγκροτήματα.

-Και τι δεν με το λες τόση ώρα ρε?

  

Άλλος είναι στις τουαλέτες και ξερνάει γρήγορα, ώστε να πιει κι άλλο γιατί ξέρει ότι είναι δωρεάν.

Μετά από το λάσπωμα, έφτασε η ώρα να ανέβουμε να παίξουμε. Αν και παίζω πολλά χρόνια, ακόμα απορώ πως στο διάολο καταφέρνουμε και παίζουμε σωστά τα τραγούδια. Ίσως φταίει ότι στις πρόβες πίνουμε κάνα ποτηράκι.

Αφού έχουμε παίξει όλο το set list μας νιώθουμε ότι κάναμε το γούστο μας και ότι μας αξίζει ένας δεύτερος γύρος ποτών και λιώματος.  

Για το live δεν θα γράψω σήμερα. Απλά εμείς ήμασταν η καλύτερη μπάντα και απορώ γιατί παίξαμε πρώτοι και όχι σαν headliners.

Αυτά προς το παρόν. Την επόμενη φορά θα γράψω για το πως μπορείς να παίξεις το Du Hast από Rammstein με ηλεκτρικό κλαρίνο. 

(Thanks to Lamprini)