Agroviking on Έξοδος!

Το προηγούμενο άρθρο για τις μεταλλούδες ήταν τόσο πετυχημένο που μου ήρθαν 3 προτάσεις για σχέση, μια για δωρεά σπέρματος και μια πρόταση γάμου.Α… και μια που ήθελε να δει αν πραγματικά μοιάζω όπως με περιέγραψα. 

Η αλήθεια είναι ότι στην τελευταία ενέδωσα και έτσι της έδωσα την ευκαιρία να ζήσει το όνειρο από κοντά. Όταν με συνάντησε τα λόγια της ήταν τα εξής…

-Πίστευα ότι περιέγραφες τον εαυτό σου με μια τάση αυτοσαρκασμού, χωρίς να έχουν σχέση με την πραγματικότητα τα όσα έγραφες.Τελικά έλεγες αλήθεια…
Αυτό ήταν.

Μου πείραξε λίγο τα αυτιά και χάθηκε μακριά, τρέχοντας όσο πιο γρήγορα μπορούσε...

READ MORE...

 Αν και δεν κατάλαβα ακόμα τον λόγο που έφυγε, είπα να μην απογοητευτώ και να αράξω να ακούσω κάνα κομματάκι, για να χαλαρώσω. Βάζω λοιπόν λίγο Burzum στα ηχεία μου και ανοίγω το μπουκάλι με το εμφιαλωμένο νεράκι.

Σκέφτομαι, Σάββατο σήμερα. Λες να βγω καμιά βόλτα? Όλοι βγαίνουν το Σάββατο. Σε κώμα να είσαι, μόνο που είναι Σάββατο θα βγεις. Ε πως. Έλλην είσαι.

Ας βγούμε λοιπόν. Σιγά.

Ντύνομαι επιλεκτικά, φορώντας τα μαύρα μου ρούχα που βρίσκονται μαζί με τα μαύρα μου ρούχα, στο ντουλάπι με τα μαύρα ρούχα και δένω σαν άλλος Rambo 1,2 και 3 τις αρβύλες μου. Τα κλειδιά στο χέρι, 12 ευρώ στην τσέπη και έξω. Τώρα θα μου πεις… Εντάξει ρε φίλε είσαι φραγκάτος. Είναι ανάγκη να κάνεις εφετζιλίκια? Sorry guys… Το χρήμα δεν κρύβεται.

Μπαίνω στο αμάξι και ντου για το metal club. Έτσι είναι αυτά. Εμείς έχουμε και metal clubs.

Αφού ψάχνω για πάρκινγκ, μετά από 2,5 ώρες κύκλων μένω από βενζίνη, (κακός υπολογισμός). Θα πάω με τα πόδια είπα μέσα μου γεμάτος πάθος για clubbing.

Φτάνω έξω από το metal club και ήδη βλέπω κάποιους γνωστούς και φίλους να περιμένουν από έξω. Ο λόγος βέβαια που περιμένουν είναι μπας και βρούνε κάνα τρόπο να μπούνε free. Είναι και αυτά τα 5 ευρώ στην είσοδο. Σιγά ρε μεγάλε που μας βάζεις 5 ευρώ είσοδο. Στο Μονακό ζούμε? Πάντως οι δικαιολογίες που ανακαλύπτουν οι μεταλλάδες για να μπούνε free είναι απίστευτες, αν και ο πορτιέρης δεν μασάει…

Άλλος λέει ότι θέλει να μπει για λίγο, για να δει αν είναι μέσα η θεία του η Ερασμία. Κάποιος άλλος λέει ότι κάποιος τον έσπρωξε, σκόνταψε και καταλάθος έφτασε μέχρι την είσοδο.

Άλλος λέει ότι έκανε 230 km για να βγει σε αυτό το club και κάποιος του έκλεψε τα λεφτά στο προηγούμενο στενό.

Άλλος λέει ότι τον λένε Ερασμία και τον κυνηγάνε μπάτσοι, γιατί έκλεψε τα λεφτά κάποιου και όσο έτρεχε να κρυφτεί έσπρωξε έναν που έφτασε μέχρι εδώ… (αυτόν τον βάζει μέσα γιατί είναι ριψοκίνδυνος). -.-

Τέλος πάντων. Εγώ όπως και να έχει θα μπω γιατί δεν μασάω πορτιέρηδες. Πάω με τσαμπουκά μπροστά του, τον κοιτάζω στα μάτια αποφασιστικά και αφού κοιταχτούμε περίπου 10 δευτερόλεπτα χωρίς να μιλήσει κανείς από τους 2 μας, καταλαβαίνω ότι δεν παίρνει από αστεία το pitbull και βάζω το χέρι στην τσέπη. Βγάζω το 5ευρω και του το δίνω πριν με αρπάξει.

Αφού μπεις μέσα, απλώνεται μπροστά σου ο μεταλλικός παράδεισος. Σκοτάδι με ελάχιστα φώτα και στα ηχεία SLAYER. Ναι ρε φίλε. Αυτά είναι. Κατευθύνομαι προς το μπαρ με την άνεση φωτομοντέλου ενώ όλοι κοιτάζουν εμένα. Πολύ φυσικό άλλωστε. Όλα τα εξωτερικά μου χαρίσματα σε συνδυασμό με το απίστευτης τεχνικής βάδισμα μου, προκαλούν σχόλια θαυμασμού στους θαμώνες. Ακούγονται και κάτι (πως είσαι έτσι ρε?) αλλά σίγουρα τα λένε για άλλον.

Εκεί είναι ο μπάρμαν, γνωστός από παλιά. Βέβαια δεν καίγομαι και πολύ να του μιλήσω, αλλά μιας και τα λεφτά είναι πάντα λίγα και δεν φτάνουν να πιούμε όσο θέλουμε, καλό είναι να του μιλήσω για να έχω και καμιά καβάντζα για μετά.

Ξέρω αν είσαι μπάρμαν θα λες τώρα… έλα ρε π….η και αν σε ξανακεράσω να μη με λένε τάδε… To προσπερνάω όμως και αράζω στο μπαρ. Δίπλα μου σκάει και μια παρέα από 3 μπλακούδες. Πάντα έρχονται νωρίς αυτές για να προλάβουν θέση στο μπαρ, ώστε να μπορούν να ελέγχουν αν υπάρχει κάνα μανάρι ανάμεσα στους 230 μουσάτους-μαλλιάδες-με ίδιο ντύσιμο- άντρες που κυκλοφορούν και απόψε.

Τι είναι αυτό το πράγμα ρε. Πας να πιες κάνα ποτό, να δεις και κάνα κώλο και νιώθεις ότι μπήκες σε στρατόπεδο. ΠΑΝΤΟΥ άντρες.

Τώρα μπορώ να καταλάβω τον Rob Halford, τον Gaahl κλπ. Λογικό μου φαίνεται…

Παραγγέλνω ποτάκι και αφήνω τις μεταλλικές νότες να τρυπάνε τα αυτιά μου, ενώ κοιτάζω γύρω γύρω όλος αυτοπεποίθηση.

Στο μπαρ εκτός από εμένα, βρίσκονται και οι καμένοι. Αυτοί που πίνουν μέχρι τελικής πτώσης. Βέβαια δεν χρειάζεται να πιεις και πολύ σε τέτοιο μαγαζί…

Αν και συνήθως πίνω μόνο ποτό, σε τέτοια μαγαζιά την βγάζω με μπύρες. Ο λόγος είναι ένας. ΤΑ ΠΟΤΑ ΕΙΝΑΙ ΒΕΝΖΙΝΗ. Έτυχε πολλές φορές φεύγοντας από τέτοιο μαγαζί, να κοιτάζω πίσω μου και αντί για την ταμπέλα του club, να βλέπω το σήμα της Shell. Τα ποτά σχεδόν όλα έχουν μάρκες που θυμίζουν λιπαντικά και είδη αυτοκινήτου.

Vodka Valvolinaya κλπ…

Ο λόγος λοιπόν που κάθονται στο μπαρ, είναι γιατί σε περίπτωση που τους πάρει ο ύπνος, θα τους ξυπνήσει ο μπάρμαν. Οι καμένοι είναι χωρισμένοι, ή αλκοολικοί, ή αλκοολικοί χωρισμένοι. Ουισκάκι σε τεράστιες ποσότητες ενώ θα καταλάβετε αν είναι ήδη λιώμα, από το αν καίγονται τα δάχτυλα τους από το τσιγάρο. Δεν λένε πολλά (και πώς να πούνε άλλωστε), αλλά όταν πούνε μια κουβέντα θα νομίζουν ότι πέταξαν το πιο σοφό πράγμα στην ιστορία της ανθρωπότητας και θα χαμογελάνε όλο νόημα, όσο τα σάλια αρχίζουν να στάζουν από το στόμα κοντά στο σημείο του μάγουλου. Αμέσως μετά ξανακοιμούνται. Προσοχή. Μη τους μιλάτε γιατί θα σας ζητήσουν να τους πάτε σπίτι. Αν τους το αρνηθείτε θα σας ζητήσουν να τους κεράσετε κάνα σφηνάκι…

Και εδώ έφτασε το σημείο να ρωτήσω. Για ποιο λόγο ρε το ποτό κοστίζει 6 ευρώ, ενώ το σφηνάκι 2,5? Αν είναι φέρε μου ένα ποτό με ένα άδειο σφηνοπότηρο, για να βγάλω 5 σφηνάκια με 6 ευρώ. Κλέφτες. Να δώσω και στον σουρωμένο να μη με πρήζει. 

Εντωμεταξύ πάντα υπάρχει μια παρέα, σε ΟΛΑ τα μαγαζιά που κάνει τον πιο πολύ θόρυβο. Είναι οι πιο πιστοί θαμώνες του μαγαζιού. Οι παλιοί… Αυτοί που πάντα κάνουν εντυπωσιακή είσοδο όταν μπαίνουν στο club. Χαιρετάνε τους πάντες, ακόμα και τον μαλάκα από την ΣΔΟΕ που ήρθε να ελέγξει για αποδείξεις στα τραπέζια. Αυτοί που αν τους ρωτήσεις τίποτα για το συγκεκριμένο club, θα σου πούνε με φωνή

Καλυβάτση Hooligan:

– Πλάκα μας κάνεις φίλε? Εμείς το χτίσαμε το μαγαζί ρε… 

Αυτοί νομίζουν ότι το αφεντικό του μαγαζιού είναι κολλητός τους και ότι δεν κοιμήθηκε όλο το βράδυ της Παρασκευής, περιμένοντας με αγωνία να έρθει το Σάββατο για να δει αυτούς τους μπούφους στο μαγαζί του. Όρεξη σας είχε όργια. Τα φράγκα σας θέλει κι αυτός. Αυτοί κάθονται σε cool σημεία του μαγαζιού, αλλά αν πας πιο νωρίς από αυτούς και κάτσεις ΕΣΥ σε ένα από αυτά τα σημεία, όταν έρθουν αυτοί θα σε κοιτάνε λες και έκατσες στο σαλόνι του σπιτιού τους με τα πόδια σου πάνω στο τραπεζάκι. Βέβαια μετά έχουν ξενερώσει και αρχίζουν να λένε…

–Όχι ρε φίλε. Που θα κάτσουμε εμείς?

ΟΛΟΚΛΗΡΟ CLUB 1000 Τ.Μ. ΚΑΤΣΕ ΚΑΠΟΥ ΚΑΙ ΣΚΑΣΕ.

Εντάξει το έβγαλα από μέσα μου.

Μέσα στο πλήθος βλέπω μια μοναχική ύπαρξη. Παρατηρώ ότι με κοιτάζει συχνά. Παίζει και το αγαπημένο μου κομμάτι. Δεν γίνεται… Θα πάω να της μιλήσω. Σηκώνομαι. Πηγαίνει και της μιλάει κάποιος άλλος όμως. Κάθομαι και περιμένω. Φεύγει ο άλλος. Σηκώνομαι ξανά. Πάλι ο άλλος εκεί. Κάθομαι ξανά εγώ. Φεύγει ο άλλος πάλι, αλλά εγώ δεν σηκώνομαι γιατί σίγουρα θα ξανάρθει. Περνάνε 3 λεπτά. Ακόμα μόνη της. Ωραία δεν θα ξανάρθει ο άλλος. Σηκώνομαι. Παίρνω το ποτό μου και κατευθύνομαι προς το μέρος της. Κοντεύω. Την κοιτάζω και  με κοιτάζει όσο πλησιάζω. Φτάνω δίπλα της. Να σου πάλι ο άλλος και κάθεται μαζί της. Φτου. Την προσπερνάω και πηγαίνω στο πουθενά μέσα στην μέση του club. Χτυπάω καταλάθος και την σερβιτόρα και ρίχνει τον δίσκο με τα ποτά. Κάνω το κορόιδο και χάνομαι μέσα στους μαλλιάδες. Επιστρέφω στην βάση μου στο μπαρ. ΑΑΑΑΑ Σκέτη καταστροφή. Σαν να μην έφτανε αυτό, μια Thrashού έκατσε στο κάθισμα μου. Με κοιτάζει άγρια. Θέλω να της πω ότι εγώ καθόμουν εκεί, αλλά με προλαβαίνει και μου λέει.

-Τι κοιτάς ρε μ…ί?

-Τίποτα τίποτα κοπελιά.

-Κοπελιά είσαι και φαίνεσαι (μου λέει)…

Μάλλον έφτασε η ώρα να την κάνω, γιατί η ατμόσφαιρα μυρίζει μπαρούτι.

Ώρα να πληρώσω και να φύγω. Λέω καληνύχτα στον μπάρμαν. Άλλωστε είναι ο μοναδικός άνθρωπος που μου μίλησε ευγενικά όσο ήμουν εκεί. 2 φορές μάλιστα. Στην αρχή με ρώτησε τι θα πιω και στο τέλος μου είπε 6 ευρώ ρε.

Και εδώ θα κάνω ένα μικρό απολογισμό του Σαββάτου…

ΝΑΙ. Πάλι λάθος προαίσθημα είχα γαμώτο. 

Είναι αυτό το feeling που έχεις όταν ετοιμάζεσαι για έξω, που σε κάνει να πιστεύεις ότι απόψε θα φας τον τόπο.

Βέβαια ξεκινάς με ύφος Σαββάτου και στο τέλος καταλήγεις με το βλέμμα της Κυριακής…

Ξέρετε. Αυτό το βλέμμα που λέει, πάλι βγήκα, πάλι ήπια, πάλι δεν γάμησα.

Στο επόμενο άρθρο μου, θα σας μιλήσω για το πώς να ρίχνετε γκόμενα τα Σάββατα.

Υ.Γ Δεν έχω και βενζίνη. Με τα πόδια σπίτι. Καλά που δεν μου έκατσε καμιά.

Υ.Γ2 Νομίζω ότι η thrashού με γούσταρε, αλλά κόμπλαρε να μου το πει.

Σχολιάστε μόνο αν βγήκατε το Σάββατο.

Play List:

AC/DC – The Razors Edge

Iron Maiden - Killers

Kreator – Phobia

Moonspell - Alma Mater

Finntroll - Solsagan